Z 1654 roku pochodzi pierwsza wzmianka o „budzie”, która później przekształcała się aż do obecnej Strzechy Akademickiej, z zaznaczeniem, że istniała już wcześniej od ok. 1642 roku i należała od rodziny Tanlów. W zmiance z 1654 roku nazywana jest Budą Daniela.
Coraz liczniejsi wędrowcy podążający na szczyt Śnieżki przyczynili się do wzrostu popularności danielowej chałupy.
10 sierpnia na szczycie Śnieżki została poświęcona kaplica św. Wawrzyńca. W trakcie tej uroczystości na szczycie zgromadziło się ok. 100 osób. Przez następne 150 lat nabożeństwa odbywały się tam 5-6 razy w roku. Największa liczba osób odnotowana w zapiskach historycznych biorących naraz udział w nabożeństwie na Śnieżce to 800 osób. Byli to najczęściej ludzie zamieszkujący zbocza Karkonoszy, a możliwość udania się na nabożeństwo na Śnieżkę było swoistym wydarzeniem towarzysko-handlowym, coś w rodzaju odpustu.
Natomiast z ksiąg pamiątkowych wykładanych w Budzie Daniela wynika, że w 1697 roku na szczyt weszły co najmniej 104 osoby (tyle jest wpisów).
To właśnie wówczas budy znajdujące się przy drogach prowadzących na szczyt zaczęły zamieniać się w gospody i miejsca noclegowo. Początkowo tylko sezonowo a później coraz częściej na stałe.
Najważniejszą rolę odgrywała tutaj Samuelsbaude, potem Hampelbaude aż do dzisiejszej Strzechy…
Strzecha Akademicka właściwie od początku pełniła rolę nie tylko budy pasterskiej, ale także schroniska dla pielgrzymów i turystów. Świadczą o tym najstarsze ilustracje z uwiecznionymi na nich wędrowcami w obejściu budy.
Wędrówki po Karkonoszach z czasem obrastały własnymi zwyczajami, tradycjami, można powiedzieć: ceremoniałem. Była to pewnego rodzaju demokratyzacja. Na Śnieżce czy w gospodzie różnice społeczne i majątkowe nie były tak wyraźne, zacierały się nawet różnice w stroju, szczególnie w XIX wieku.
Romantyzm, który wprowadził modę na podróżowanie do niezwykłych miejsc, dostarczając wrażeń, przeżyć koniecznie dokumentowanych w formie literackiej lub plastycznej. Rozpowszechnił też ubiór odpowiedni do tych podróży.
Góry „cywilizowano” w szybkim tempie, co głównie polegało na ułatwianiu wędrówek. Przygotowywano szlaki i znakowano je. Schroniska zaczęły stwarzać własną, niepowtarzalną atmosferę. W XVIII wiecznej Strzesze witano gości graniem na rogu albo trąbce.
Samuelbaude czy Hampelbaude nie mogła dotrwać do naszych czasów w swej pierwotnej postaci. Wielokrotnie rozbudowywana i przerabiana. O pierwszym wyglądzie świadczą jedynie stare ilustracje i wspomnienia zapisane przez wędrowców.
We wrześniu 1790 roku na poddaszu, na wiązce siana nocował Wolfgang Goethe, skąd o poranku wyruszył aby podziwiać wschód słońca na szczycie Śnieżki, który opisał w wierszu:
W brzasku poranka się wdrapać na szczyt najwyższy
I tobie zwiastunko dnia złożyć serdeczny hołd
HISTORYCZNY RODOWÓD STRZECHY AKADEMICKIEJ
1642 r. Tanlabaude
Właścicielem był Breiter i jego syn Christian, zwany Tanla. Pierwszy właściciel słynął z znakomitej nalewki z szyszek.
1654 r. Danielbaude
Właścicielem był Daniel Steiner. W tym okresie narodził się zwyczaj grania na trąbie, która witała i żegnała gości.
do 1758 r. Samuelbaude
a właścicielem był Samuel nie znany bliżej z nazwiska…
1800 – 1836 Hampelbaude
Właścicielem była rodzina Hampelów. Z tego okresu znamienny jest wpis w księdze, który można nazwać pierwszym jadłospisem…
Prowiant niech każdy przyniesie ze sobą
Ponieważ nie mogę zmusić kucharza
By wspiął się na górę
Jednak za brzęczącą monetę służę w potrzebie
Masłem, serem, mlekiem, winem, piwem i chlebem
Można śmiało powiedzieć, że była już wtedy Strzecha typowo turystycznym obiektem, zresztą przebudowywaną ciągle dla turystycznych potrzeb.
Po wojnie w latach 40-tych prowadziła schronisko Centrala Akademickego Zrzeszenia Sportowego – stąd obecna nazwa „Akademicka”.
W latach 1950 – 1957 funkcjonował tutaj dom wczasowy Funduszu Wczasów Pracowniczych.
Od 1957 roku Schronisko PTTK – aktualnie największe w Sudetach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz